Życie Zuzanny Łapickiej, córki Andrzeja Łapickiego, byłej żony Daniela Olbrychskiego, to idealny materiał na scenariusz serialu z życia tak zwanych wyższych sfer artystycznych, nie tylko Polski. W swej książce Łapicka kreśli portrety kilkudziesięciu intrygujących postaci, które spotkała, choćby Krzysztofa Kieślowskiego i Andrzeja Żuławskiego, ale równie ważny jak one same jest sposób, w jaki na nie patrzy: przenikliwie i dowcipnie. Zuzanna Łapicka pisze między innymi o Agnieszce osieckiej i Jeremim Przyborze, o Federico Fellinim spotkanym w Cinecitta i lanie Pawle II odwiedzanym w Watykanie, o Andrzeju Wajdzie, Krystynie Jandzie i Magdzie Umer, Tadeuszu Konwickim i wielu innych, o emigracyjnym Paryżu z lat 80 i Warszawie, której już dziś nie ma.

Mówią o nim - Król Życia. Jest poetą, prozaikiem, dramaturgiem i autorem wielu przebojów. Twórcą niedocenianym, a przecież świetnym. Ma na koncie i Małego Księcia (Kasia Sobczyk), i Chcę być kochaną (Anna German). Jednak najbardziej znane są jego piosenki napisane z Sewerynem Krajewskim.
Współpracę z Czerwonymi Gitarami rozpoczął, bo - jak mówi - zobaczył ich plakat, głoszący, że grają i śpiewają najgłośniej w Polsce, a "zawsze lubił ekstremę".
Seweryn poprosił go o napisanie tekstu do właśnie skomponowanej melodii i żeby w tym tekście znalazła się - i tutaj zanucił: "Annaa Maaria...". Potem wszyscy zastanawiali się, która dziewczyna mogła być tytułową bohaterką tej piosenki. Czy Anna Maria istniała naprawdę? Istniała czy nie, Dzikowskiemu i Krajewskiemu udało się napisać piosenkę, która z dnia na dzień stała się przebojem... [Maria Szabłowska]